Máis alá do ruído: unha reflexión sobre a política local

Manuel Magariños · PP

Hai quen asegura que a política perdeu autenticidade, que xa nada é como antes, que todo se reduce a discursos inflamados, acusacións cruzadas e unha competición constante por ver quen é máis vítima do sistema ou quen ten máis razón absoluta. Eu, pola miña parte, non comparto esa visión tan escura. Quizais porque coñezo de preto a política municipal, esa que non sae nos titulares nin nas redes sociais, pero que sostén o funcionamento real dun concello.

Aquí, na Estrada, vexo cada día concelleiros de distintos partidos dedicando horas que non teñen, fins de semana que non recuperan e unha parte importante da súa vida persoal a mellorar o lugar onde vivimos. Fano en silencio, con responsabilidade e coa mesma vontade: construír unha Estrada mellor. Iso, para min, é sacrificio. E sobre todo: non ten cor política.

Por iso sorprenden tanto certos discursos que se atribúen o sacrificio como patrimonio exclusivo. Ou que insisten en que os grandes partidos levan corenta anos gobernando, coma se o resto non tivera as mesmas oportunidades eleitorais durante o mesmo tempo. A realidade é máis simple: hai quen leva corenta anos intentando gobernar e non o consegue non porque o sistema llo impida, senón porque a sociedade galega non quere a Galicia que propoñen. Isto non é unha conspiración; é democracia.

Tamén escoito ás veces que todos actuamos seguindo directrices das direccións dos nosos partidos. Eu non podo falar polo que fagan outros, pero si polo que vexo no PP da Estrada: aquí tomamos decisións pensando nos veciños, non en consignas externas. Traballamos con liberdade, con criterio propio e con responsabilidade. E non deixa de chamar a atención que quen máis fala de obediencias sexa, en moitas ocasións, quen máis depende delas. Porque hai grupos que fixeron da negativa automática unha norma: se algo vén do PP, vótase que non por principio, non por análise.

E logo está a cuestión da superioridade moral. Hai quen se presenta como máis puro, máis auténtico, máis defensor da verdade que ninguén. Pero cando chegan ao goberno, descobren que os discursos — tan ben construídos desde a oposición— non resolven conflitos laborais, non cobren prazas vacantes nin manteñen servizos esenciais.

Porque gobernar non é recitar principios nin vivir da épica das consignas: é resolver problemas. E alí onde se acusa tanto aos demais de botar balóns fóra, é onde, moitas veces, os balóns acaban máis lonxe.

Ao final, a política non vai de quen berra máis alto nin de quen presume de máis moral. Vai de quen traballa, quen escoita, quen constrúe e quen pensa a longo prazo. Vai de facer camiños no rural, de mellorar servizos, de atraer investimentos, de abrir oportunidades e de imaxinar como será o noso concello dentro de vinte anos. Vai de responsabilidade e de humildade.

E iso, por moito ruído que haxa, segue ocorrendo cada día.

Concelleiros de distintas siglas, con máis ou menos afinidades, sacrifican tempo, esforzo e tranquilidade por sacar proxectos adiante e por mellorar a vida dos seus veciños. A maioría non aparece en fotos nin busca protagonismo. Pero están aí, traballando

Quen queira ver a política como unha batalla moral, sempre atopará motivos para a crispación. Quen prefira vela como unha ferramenta para mellorar a vida da xente, atopará nela un sentido profundo.

Eu quédome con isto último. Porque é o único que transforma de verdade un concello.